Dystans między nami

                                                    * muzyka *

Kochany młocie!

         Piszę do Ciebie ten list z myślą, że nigdy go nie przeczytasz. Może to i lepiej, ponieważ wolę, abyś był szczęśliwy taki, jaki jesteś teraz. Nawet jeśli niekoniecznie ze mną.
   Spokojnie, to nie jest nic ważnego, co jest Ci potrzebne do życia. Jesteś teraz szczęśliwy, prawda? Nawet nie wiesz jak się cieszę z tego powodu.           

    Zawsze chodziłeś wkurzony, nienawidziłeś każdego, a czasami nawet bywałeś smutny. Jeśli Sakurze udało się dotrzeć do twojego serca, to chyba musi być kimś wyjątkowym, no nie? Kimś, kim nigdy nie byłem ja. Nie byłem, nie jestem i nie będę, bo to już nieważne. Masz dom, dzieci, kochającą żonę. Czego chcieć więcej?     Moje serce wypełnia cudowne uczucie, gdy widzę Cię takiego. Twoje oczy szczerze błyszczą, a na ustach gości szeroki uśmiech. Ten sam uśmiech, jak kiedyś przy mnie.
      Pamiętasz te czasy, gdy wszystko było takie proste?
Nie przejmowaliśmy się jutrem, trzymanie za rękę było dla nas codziennością. Spędzaliśmy każdy dzień razem. Każdą wolną chwilę. Byliśmy wtedy tacy beztroscy.
    Mimo że każdy od Ciebie uciekał, ja zostałem i w końcu się przebiłem przez barierę.
Przede mną zdejmowałeś swoją maskę. Mówiłeś mi o wszystkim. Trwało to długo, ale nareszcie mi zaufałeś. Wydawało mi się, że lepiej być nie mogło. Z każdą chwilą, z każdym dniem coraz bardziej się do siebie zbliżaliśmy.
 Czułem to.
    Gdy w końcu przyszedł kulminacyjny moment, chciałem Ci wyznać moje uczucia. Usiedliśmy na ławce, naszej ławce. Dookoła biegały roześmiane dzieci, ptaki podśpiewywały, starsze panie karmiły gołębie.
     „Naruto, zakochałem się.”
Patrzyłeś prosto w moje oczy. Gdy chciałem się już na Ciebie rzucić, powiedzieć, że czuję to samo, oznajmić jaki jestem szczęśliwy, ty to przekreśliłeś.

„Zakochałem się w Sakurze.”

   Moje serce nagle zostało brutalnie wyrwane i podeptane. Mimo że na twarzy widniał szeroki uśmiech, w oczach wymalował się ból. Ból tak silny, że jest wręcz nie do opisania.
     „Sasuke, tak się cieszę.”
Krzycząc, rzuciłem Ci się na szyję.
Mocno mnie objąłeś, chowając głowę w zagłębieniu mojej szyi. Mimo moich słów, to wcale się nie cieszyłem.
   Tak cholernie cię kocham, że aż sobie tego nie wyobrażasz. Zawsze był jakiś promyk nadziei, że odwzajemnisz moje uczucia, że kiedyś mnie pokochasz. Nieważne kiedy, chciałem czekać, bo wiedziałem, że warto. Warto poczekać na osobę, która tyle wniosła do naszego życia.
Jednakże teraz to widzę.
Jesteśmy jak dzień i noc, zima i lato, słodkie i kwaśne.
Takie połączenia nie istnieją, Sasuke. One po prostu nie istnieją.
 Ale dlaczego nie dostrzegłem tego wcześniej? Dlaczego tego nie zauważyłem? Teraz jest już za późno.
     Nieważne, jak mocno próbuję przestać Cię kochać, to jest wręcz nieosiągalne. Z każdym kolejnym dniem to boli jeszcze bardziej. Myśl, że układasz sobie życie beze mnie. Że kimś, kto dał ci szczęście nie jestem ja. Wiem, że jestem egoistą, ale nic na to nie poradzę. Tak bardzo pragnę, abyś do mnie wrócił. Wrócił i powiedział, że to tylko głupia pomyłka. Może to niemądre z mojej strony, ale tak właśnie czuję.
    Wiem, że gdybyś nagle mi oznajmił, że mnie kochasz, zawsze kochałeś a to było nieporozumienie, to uwiesiłbym Ci się na ramionach i zapomniał o wszystkim.
O wszystkich złych chwilach, o momentach, w których czułem się tak okropnie, że nawet nie umiem tego wyrazić.                       Najśmieszniejsze jest to, że to moja wina. To ja jestem temu winy. Oczekuję od Ciebie rzeczy niemożliwych.
To, że się w Tobie zakochałem, to wina mojego głupiego serca.       Wiesz, Sasuke, ono zawsze wybierało osoby, których nigdy nie mogłem mieć.
Zawsze była między nami ta duża różnica. Nieważne jak się starałem, to i tak nie mogłem sprawić, abym został pokochany przez osobę, którą pożądałem. To chyba jakiś fatum, nie?   
     Minęło już sporo lat, odkąd wyznałeś mi swoje uczucia. Od tamtej pory nic się nie zmieniło. Nadal jesteś z Sakurą. Widzę, że kochasz ja bezgranicznie. To boli, ale jestem szczęśliwy. Nie z powodu tego, że ją wybrałeś, ale dlatego że jesteś radosny. Bądź co bądź nie przy mnie, ale jesteś. Twój uśmiech znaczy dla mnie więcej niż własne szczęście.
   Z jednej strony rozpiera mnie niepohamowana radość, ale z drugiej wylewa się smutek. Nie mogę oszukiwać siebie, że cieszę się bezgranicznie, bo to największe kłamstwo z możliwych. Jestem smutny.
  Tak cholernie smutny, że nawet nie umiem tego ubrać w słowa. Mógłbym tutaj wymieniać argumenty dlaczego powinieneś mnie wybrać, ale to byłby nonsens. Mogę napisać, że przy mnie budziłbyś się z ogromnym uśmiechem, ale czy przy niej tak nie jest? Mogę napisać, że robiłbym Ci codziennie śniadanie do łóżka, ale przecież ona może robić to samo. Mógłbym budzić Cię delikatnymi pocałunkami i czułymi słówkami, ale ona również może to robić.     Widzisz, Sasuke, nie mogę kłamać, że przy mnie będzie inaczej. Jestem taki sam, jak inni. Niczym się nie wyróżniam z tłumu. Jestem jak ona czy przypadkowe osoby z ulicy. Nie posiadam nic wartego do zaoferowania.
       Nie dbam czy kiedykolwiek poznasz moje uczucia. Będę się śmiać widząc jak każdego dnia jesteś szczęśliwy, więc proszę, bądź najszczęśliwszą osobą na świecie. A ja powoli zacznę zapominać, wspomnienie po wspomnieniu.
Aż w końcu moje serce przestanie Cię pragnąć.
 Raz na zawsze. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

CLD, jeśli to czytasz, to wiedz, że przez Ciebie czuję ogromną presję. Czy to wygląda na przemyślane? Powiedz, że tak... Albo nie. Powiedz prawdę, bo zwariuję tutaj. ;-;  Nie wiem, kiedy coś dodam, bo się boje. Ughu, komentujcie. ;-;